Pisownia brytyjska vs. amerykańska

Wiele słów pisze się inaczej w brytyjskiej i amerykańskiej odmianie języka angielskiego. Różni się zwłaszcza sposób zapisu końcówek – jest kilka ogólnych zasad rządzących tymi różnicami, i zaraz je przedstawimy. Żeby nie było już więcej wątpliwości, jak pisać do Amerykanów, a jak do Brytyjczyków!

1. końcówka -our/-or

Brytyjczycy piszą -our, Amerykanie pomijają literę u i zostaje im -or:

Podobnie wygląda sytuacja z końcówką gue/-g, oraz que/ck. Amerykanie upraszczają pisownię, pomijając u: widać to np. w przykładach: 

dialogue – dialog (dialog, rozmowa)

catalogue – catalog (katalog)

analogue – analog (analogowy)

cheque – check (czek)

2. końcówka -ise/ -ize, oraz -isation / -ization.

Anglicy piszą -s, natomiast amerykanie -z w końcówkach wyrazów. Z kolei -c zamienia się często na -s w amerykańskiej odmianie języka:

3. Podwójne/ pojedyncze -l w zakończeniu wyrazów

Brytyjczycy mają tendencję do podwajania spółgłoski -l w końcówkach wyrazów. W amerykańskiej odmianie języka pozostaje ona pojedyncza. Dotyczy to zarówno form bezokolicznika, jak i nazw czynności lub form czasu przeszłego. (Uwaga! Tu dodatkowo brytyjska końcówka -t zamienia się w amerykańskiej odmianie języka na -d.)

Istnieją też nieregularne różnice między zapisem wyrazów w brytyjskiej i amerykańskiej odmianie języka. Te najważniejsze warto po prostu zapamiętać:

aeroplane – airplane (samolot)
grey – gray (szary)
pyjamas – pajamas (pidżama)
programme – program (program).

Generalnie, warto zapamiętać, że Amerykanie dążą w pisowni do uproszczenia języka, przez co część liter pomijają, a podwójne skracają do pojedynczych. Brytyjski jest bardziej skrupulatny, jeśli chodzi o pisownię, i zachowało się w nim więcej form dawnych i zapożyczonych.